Piše: Raf
1. После цела година помината во пат,
чувствувам удобност во семоќното ништо
и трепетот на светла
и темните граници.
Дома одамна не е дома,
од станот не станувам
а и човек не станувам.
Само во постојано движење
имам слобода.
Не за забава, дрскост, детинести авантури,
туку можноста да бидам ништо.
Патник.
Евентуално, пасошот ќе истече,
а јас ќе останам
или илјади километри подалеку
или два метра под земја закопан.
2. Влажните чорапи ми влечат ладно,
температура 39 ми румени образи.
Ме потсети на тоа чувство
кога ќе помислам на тебе
и ме стегаат тремори и тремежи безобразни.
Мислам на нежен допир кроз твоите бутови,
да стенкаш погласно од што вриштат моите стравови.
Танц од кругови на розеви брадавици
и мојот еден јазик
да напише милијон јазици.
И сепак нема да се разбереме
и јас ќе останам болен
се дур кожа не си одереме.
Како се имаме
ако се немаме?
3. Безбедна тишина нé обвива
во кратка, бедна прегратка.
Колку безбедна може да биде
ако еден наш шепот ја разурнува?
Знам, да спомнам ќе оглувам.
Знам, да преќутам ќе онемам.
Знам, да дознаам ќе признаам
само не знам да нé одбранам.
Нé гледам, нé слушам, не зборам.
Решение во сон барам,
а во дремеж нé чекам.
Но и во сон и во свесност
себето се оградува
цигла по цигла,
здив по здив магла шири.
Ослепено се мачи од птичја перспектива
некој одговор од нас да види.
Дали најбезбедно
е осаменото себе
што постои и покрај и после тебе?
—
O autoru:
Raf has been in activism for 8 years, typically in LGBTQIA+ activism. He is also a drag queen by the name of Bela Tehnika, a certified sex educator and an artist.